Bewegen met wat er valt

Een bomen-dans
Leidinggeven in herfsttijd
Door Christien van Harten
 
Ze is nog geen 2 jaar en rent voor mij uit, haar eerste bewuste herfst in. Ze bukt zich en raapt een groot geel blad op, houdt het boven haar hoofd, draait een paar keer rond en laat het los. ‘Oma ook!’, roept ze. Ik volg haar enthousiaste bewegingen en doe haar na. Samen zijn we bomen die sierlijk dansen in de wind en dan elk blaadje verliezen.

Lange tijd heb ik dansen moeilijk gevonden en de herfst ook. Nu niet. De regie willen hebben betekende dat ik vooraf wilde weten wat er ging gebeuren als ik een stap zette. Wat zouden de gevolgen zijn? Voor wie en hoe zou ik alles bij elkaar kunnen houden? Maar dit kleine mensje brengt me opnieuw terug bij het loslaten om opnieuw te kunnen bukken en oprapen.

Topzwaar
Ik ben haar wortels, zoals de Schepper weer mijn stam en stronk is. Groeien kunnen zij en ik alleen maar door op tijd te snoeien. We mogen niet topzwaar worden. Takken zullen breken en vruchten verrotten nog voor ze kunnen rijpen als we niet op tijd uit handen geven. Zij hoeft de blaadjes niet vast te houden, grijpt ze en laat gaan.

In mijn werk als directeur van een zorgbedrijf ben ik vaak topzwaar. Mijn hoofd is te vol en de focus te breed. Ik kan door de dichte bladen de zin zo vaak niet meer zien. Nu zie ik dat het controle moeten hebben op situaties het doel van veiligheid en voortgang voorbij kan schieten als het zonder emotie is. Het is rigiditeit zonder achterkant, zonder de binnenwereld van een mens.

Bewegen met wat er valt
Uiteindelijk was het, heel tegenstrijdig, juist de bemoeienis van de inspectie die me met normen en indicatoren er op wees dat ik mezelf, met mijn organisatie, voorbij gehold was. De bladeren vielen. En ik danste. Ik wist weer waarvoor ik zorg verleende, waar mijn waarden, kracht en vrijheid was en stond weer op. Ik raapte bij elkaar en danste. Bukken, knielen, vallen en weer opstaan. Niet het doorgaan en verder gaan en maar groter groeien bleek de weg te zijn, maar juist het loslaten en dansen. Ik danste mee met Wende Snijders in haar nummer “Heb ik dat Nodig”.

Heb ik je nodig dan
Pokerspel
Stoelendans
Buitenkant
Harde hand
Oog om oog
Tand om tand

Om de kralen
Om te winnen
Om te glimmen
Hebben, houden
Het is van mij, blijft van mij
Dus dat wordt nooit niet meer van jou

Dans voor de liefde
Dans voor het licht
Dans voor het kwaad
Dat je dansend achterlaat

Dans voor je leven
Zonder ketens
Zonder spijt

Dat heb ik nodig ja, ja

Als undefended leider wil ik in staat zijn om te dansen met mijn emoties en vrij genoeg zijn om met ze te spelen. Dansen zonder ketens.

Vragen voor leidinggeven in herfsttijd
Er zijn ervaringen nodig om de houding van vrijheid je eigen te maken. Vragen die helpen om in deze herfst te bewegen met wat er valt.

  • Kan ik situaties kiezen uit mijn agenda waarin ik verwacht dat ik de ‘Bomendans’ kan doen?

Als de situatie er is stel ik me voor hoe ik dans. Bij de eerste aversie, angst en boosheid kan ik dansen met het meisje en het gekleurde blad. Ik verlies mijzelf niet in de emotie, maar laat los. Ook ik ben een boom met wortels en stam.

In deze tijd van opnieuw zoveel onduidelijkheid door de maatregelen tegen het coronavirus, liggen de bladeren voor het oprapen.

  • Wat willen confrontaties mij zeggen over mijn hang naar zekerheid en structuur?
  • Wat heeft dit voor mij te maken met vroeger en eerder?
  • Hoe kan ik deze controlereflex afzetten tegen mijn persoonlijke groei en in vrijheid vertrouwen hebben op kansen en nieuwe mogelijkheden?

Zo kan de herfst een goede tijd zijn van leren dansen en bewegen met wat er valt en uit onze vingers waait.